၂၀၁၂.ဇန္န၀ါရီ.၁ရက္။
The purpose driven life စာအုပ္ကို
အစကေနအဆံုးဖတ္ေတာ့မယ္။
ရက္ေပါင္းေလးဆယ္ဖတ္ရမယ္။
ဒီေန ့တစ္ရက္ျပီးျပီ။
ဒီစာအုပ္က
ကြ်န္ေတာ့ဆီ အဂၤလိပ္လို အရင္ရွိေနခဲ့တာ။
အဲ့တုန္းက
ျမန္မာဘာသာျပန္မထြက္ေသးဘူး။
အုပ္ေရ ၁၆သန္းေက်ာ္
ေရာင္းခဲ့ရတဲ့ စာအုပ္ေပါ့။
ဘက္ဆဲလား
စာအုပ္တစ္အုပ္မို ့လို ့၀ယ္ခဲ့တာေတာ့မဟုတ္ဘူး။
မ်က္နာဖံုးေအာက္ေျခမွာပါတဲ့
what on earth am I here for ?
ဒီကမၻာၾကီးမွာ..ငါဘာ
အတြက္ရွိေနရတာလဲ ?
အဲ့စာသားေလးက
ကြ်န္ေတာ့ကို ခ်က္ခ်င္း၀ယ္မိေစခဲ့တယ္။
ကြ်န္ေတာ့စာအုပ္မွာ
ကြ်န္ေတာ့ ဆိုင္းေလးနဲ
့ထိုးထားတဲ့ စာအုပ္၀ယ္ခဲ့တဲ့ဒိတ္ကိုၾကည့္ေတာ့
၂၀၀၄.ဂ်ဴလိုင္.၁၈
တဲ့။ အဲ့တုနး္က စာအုပ္ေရွ ့ပိုင္းတစ္ခန္းနစ္ခန္းကို
အၾကမ္းဖ်င္းေတာ့
ဖတ္ခဲ့ဖူးေသးတယ္။
Assume ဆိုတဲ့
စာလံုးေလးကို မသိလို
့မ်ဥ္းသားထားတာေတြ ့တယ္။
အဲ့လိုေကာင္က
ဘာ၀ယ္ဖတ္လဲဆိုေတာ့
လူ ့ဘ၀ရဲ
့အဓိပါယ္ကို ဖြင့္ဆိုတဲ့ စာအုပ္ၾကီး ၀ယ္ဖတ္တယ္တဲ့။
ဘာရယ္..မဟုတ္ဘူး။
လူရွိန္တာေပါ့။ အဘိဓါန္ေလးဖြင့္ဖြင့္ျပီးဖတ္ခဲ့ရတာ။
ဟားဟား….ေသျပီေပါ့။
အသက္ရွင္ေနရျခင္းရဲ
့အဓိပါယ္သိဖို ့ေနေနသာသာ မီးနင္းအဓိပါယ္ေတာင္
မနည္းသိေအာင္လုပ္ေနရေတာ့။
ေနအံုးဗ်ာ….ေနာက္မွ..ဆိုျပီး
ေခ်ာင္ထိုးလိုက္ရတယ္။
ဒါေပမယ့္
ဒီစာအုပ္ေလးကို စိတ္ထဲမွာ
အေၾကြးတစ္ခုလို အျမဲ ရွိေနခဲ့တယ္။
ဖတ္ကလည္း ဖတ္ခ်င္
ျမန္မာဘာသာျပန္
ထြက္ေတာ့ ထြက္မွာပဲ
အုပ္ေရ ၁၆
သန္းေက်ာ္ေရာင္းရတဲ့ စာအုပ္ကို ဘာသာမျပန္တဲ့ေကာင္ အ..လို ့ေပါ့။
ဒါေပမယ့္…ေနာက္ဆံုးပိတ္
ထြက္မလာတဲ့အဆံုးေတာ့
ကိုယ္ဟာကိုယ္ပဲ ကိုယ့္ရွိတဲ့ အင္းလိပ္စာအုပ္ေလး ဖတ္နိင္ေအာင္ တစ္ဖက္က
အင္းလိပ္စာေလးလည္း က်ိတ္လုပ္ေနရသေပါ့။
ဘာသာျပန္ေလးလညး္ေမွ်ာ္ရင္းေပါ့။
ထြက္မဲ့ထြက္ေတာ့…ကခ်င္ဘာသာျပန္အရင္ထြက္သဗ်။
အင္း…ျမန္မာဘာသာျပန္အရင္ထြက္တာျဖစ္ခ်င္လည္းျဖစ္မယ္။
ဒါေပမယ့္..ကြ်န္ေတာ္ေတာ့
ကခ်င္ဘာသာျပန္အရင္ေတြ
့တယ္။
ျပင္ဦးလြင္က
ကခ်င္သင္းအုပ္
ျဖစ္ခ်င္ေတာ့
အဲ့စာအုပ္ကို ကြန္ျပဴတာစာစီတာက
ကိုအားေဒါင္ၾကီး
လုပ္တာဆုိေတာ့ အဲ့စာအုပ္လုပ္ေနတဲ့ အခ်ိန္အေတာတြင္းမွာ
ကြ်န္ေတာ္
ေဘးမွာရွိေနခဲ့တယ္။
အဲ့တုန္းက ကြ်န္ေတာ္ ကြန္ျပဴတာစာ
မဟုတ္ရင္စာေတာင္ကြ်န္ေတာ္ ၀င္ရိုက္ေပးျဖစ္ေလာက္တယ္။
မဟုတ္ရင္စာေတာင္ကြ်န္ေတာ္ ၀င္ရိုက္ေပးျဖစ္ေလာက္တယ္။
ဒါေပမယ့္
ဒါေပမယ့္..မ၀ယ္ျဖစ္လိုက္ဘူး။
ကခ်င္လိုၾကေတာ့
ဖတ္ရတာ သိ္ပ္လည္းအရသာမေတြ ့ဘူးေလ။
ဗမာလိုေရးတာေလာက္
သေဘာတရားကို သိပ္ျပီး
ျခံဳငံုမိမွာမဟုတ္တာေၾကာင့္လည္းေပါ့။
ျပီးေတာ့ ေတြးမိတာက
အင္း…ကခ်င္လို ဘာသာျပန္ေတာင္ထြက္လာမွေတာ့..
ျမန္မာလိုလည္းထြက္ကို
ထြက္မွာကြာလို ့။
ထပ္ေစာင့္လိုက္အံုးမယ္လို
့။
ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ရွိေလာက္မွ…ေက်ာင္းက
ဒုိလ်န္းခိုင္
ဆိုတဲ့ ခ်င္းတုိင္းရင္းသားသူငယ္ခ်င္း
တစ္ေယာက္ဆီမွာ ျမန္မာ
ဘာသာျပန္စာအုပ္သြားေတြ
့တယ္။
သူလည္းသူ ့ကို သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က
ေကာင္းတာနဲ ့ဖတ္ေနတာတဲ့။ ဖတ္သာဖတ္တာ ဒီေကာင္က ခရစ္ယာန္ တစ္ေယာက္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ သူကိုးကြယ္တဲ့ ဘာသာက နည္းနည္းထူးဆန္းတယ္။ ခ်င္းျပည္ဖက္မွာပဲ လူအနည္းစု ကိုးကြယ္ၾကတဲ့ဘာသာ။ သူေတာ္စင္လိုလုိ ဘုိးေတာ္လိုလို ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးကစခဲ့တယ္ေျပာတာပဲဲ။
အဲ့ပုဂိၢဳလ္ကိုပဲ ကိုးကြယ္သလား။ ဒါမွ မဟုတ္ မြတ္ဆလင္ဘာသာက မိုဟာမက္လို
တမန္ေတာ္ပဲေပလားေတာ့
ဆြဲထားတာေတာ့ေတြ ့တယ္။သူတို ့မွာ သူတို ့က်မ္း
သူဖတ္ဖတ္ေနတာေတြ ့တယ္။ ဘာ ဘာသာလို ့ေခၚတယ္ဆိုတာေတာ့ ေမ့သြားျပီ။
သူလည္းသူ ့ကို သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က
ေကာင္းတာနဲ ့ဖတ္ေနတာတဲ့။ ဖတ္သာဖတ္တာ ဒီေကာင္က ခရစ္ယာန္ တစ္ေယာက္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ သူကိုးကြယ္တဲ့ ဘာသာက နည္းနည္းထူးဆန္းတယ္။ ခ်င္းျပည္ဖက္မွာပဲ လူအနည္းစု ကိုးကြယ္ၾကတဲ့ဘာသာ။ သူေတာ္စင္လိုလုိ ဘုိးေတာ္လိုလို ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးကစခဲ့တယ္ေျပာတာပဲဲ။
အဲ့ပုဂိၢဳလ္ကိုပဲ ကိုးကြယ္သလား။ ဒါမွ မဟုတ္ မြတ္ဆလင္ဘာသာက မိုဟာမက္လို
တမန္ေတာ္ပဲေပလားေတာ့
ဆြဲထားတာေတာ့ေတြ ့တယ္။သူတို ့မွာ သူတို ့က်မ္း
သူဖတ္ဖတ္ေနတာေတြ ့တယ္။ ဘာ ဘာသာလို ့ေခၚတယ္ဆိုတာေတာ့ ေမ့သြားျပီ။
သူ ့ဘာသာအေပၚေတာ့
အေတာ္ကိုင္းရွိုင္းေပတယ္။
ကြ်န္ေတာ္
အဲ့စာအုပ္ကိုေတြ ့ေတာ့ တအားကို
ေပ်ာ္သြားတယ္။
ဒီစာအုပ္ကိုေမွ်ာ္ခဲ့တာ
ေလးငါးနစ္ေလာက္ရွိခဲ့ျပီကိုး။
ကြ်န္ေတာ့ကို သူက
မင္းဖတ္ခ်င္ရင္ယူဖတ္ပါလားတဲ့။
ေတာ္ျပီလို
့ျငင္းလိုက္တယ္။ ဒီစာအုပ္ကို
ငါေမွ်ာ္ေနတာၾကာလွျပီလို ့။
ခု…ျမန္မာ
ဘာသာျပန္ထြက္ေနျပီဆိုတာ သိလိုက္ရတာနဲ
့ကို ငါလံုေလာက္ျပီလို ့။
မရရေအာင္ရွာ၀ယ္ေတာ့မယ္
လို ့ေျပာျပီး
ကြ်န္ေတာ္ မငွားဖတ္ျဖစ္ခဲ့ဘူး။
ကြ်န္ေတာ့ အက်င့္က
ကြ်န္ေတာ္ ၾကိဳက္တဲ့စာအုပ္ဆို
ငွားမဖတ္ဘူး။
ကုိယ္ဟာကိုယ္
ရေအာင္၀ယ္ျပီးမွ တရုိတေသ
ဖတ္တယ္။
ကြ်န္ေတာ့စာအုပ္ကို
ဖတ္ရင္ စာရြက္ေခါက္ပစ္တာမ်ိဳးကို
လံုး၀မၾကိဳက္ဘူး။
အဲ့လို
စာအုပ္ဖတ္ရင္ ေရာက္တဲ့ေနရာကို
စာရြက္ေခါက္ေခါက္ျပီးမွတ္တတ္တဲ့ သူေတြကိုလည္းမုန္းတယ္။
ကြ်န္ေတာ္က
ကြ်န္ေတာ့စာအုပ္ေတြကိုလည္း
ေတာ္ရံုတန္ရံု ဌားေပးခဲပါတယ္။
ေတာ္ေတာ္ၾကီးကို
ျငင္းလို ့မေကာင္းတဲဲ့လူမွ။
ကိုယ္ေလးစားရတဲ့လူမွ။
အဲ့ေလာက္မွ
ဌားေပးျဖစ္တာ။ ဒါေတာင္ ဌားသြားတဲ့
သူကို အထပ္ထပ္မွာရတယ္။
စာရြက္ေလးေတာ့မေခါက္ပါနဲ
့ေနာ္လို ့။
အဲ့ဒါနဲ
့ပဲ…ကြ်န္ေတာ္အဲ့စာအုုပ္ကို
ေက်ာင္းျပီးသြားတဲ့ထိေတာ္ေတာ္နဲ ့ေတာ့ မ၀ယ္ျဖစ္ခဲ့ေသးဘူး။
ေနာက္ဆံုး အိမ္ကို
သယ္ခ်လာတာက ကြ်န္ေတာ့
အေမဗ်။
အသင္းေတာ္
စာအုပ္ဆိုင္က ေရာင္းတဲ့ေကာင္မေလးက
အေမကို ထည့္ေပးလိုက္ပံုရတယ္။
ကြ်န္ေတာ္သြား၀ယ္တိုင္း…ဆိုင္ပိတ္ရတာနဲ
့စာအုပ္ကကုန္ေနတာနဲ
့ခ်ည္းျဖစ္ျဖစ္ေနလို ့
အေမက
အပတ္တိုင္းဘုရားေက်ာင္းတက္ေတာ့
စာအုပ္ေရာက္ခဲ့ရင္ အေမနဲ ့ေတြ ့တဲ့အခါ အဲ့စာအုပ္ေလးထည့္ေပးလိုက္ဖို
့မွာခဲ့ဖူးတယ္။
အဲ့စာအုပ္ေလး
အေမယူလာတာေတြ ့ေတာ့..ေဟာ…ေနာက္ဆံုးေတာ့
ငါ့ဆီေရာက္ျပီေပါ့လို ့။
ေပ်ာ္သြားမိတယ္။
ဒါေပမယ့္ မဖတ္ျဖစ္ေသးျပန္ဘူး။
အေမက သူ ယူလာျပီး။ သူပဲ ဖတ္ေနေတာ့တာကိုး။
သူလည္း ဒီ
စာအုပ္ကို ဟုိကေလးမက အတင္းထိုးေပးလို
့သာ ဘုမသိဘမသိ ယူလာခဲ့ရာက
ဖတ္ၾကည့္မိျပီး
ဖတ္ၾကည့္မိျပီး
အေမလည္း…တစ္ေန
့တစ္ခန္းပဲဖတ္တယ္ထင္တယ္။
အဲ့စာအုပ္က ရက္ေပါင္းေလးဆယ္ဖတ္ရမွာေလ။
တစ္ရက္ကို
တစ္ခန္းဖတ္ျပီး ဆင္ျခင္ဖို
့ေပါ့။ ဒါနဲ ့ကြ်န္ေတာ္လည္း အေမျပီးမွ ဖတ္ေတာ့မယ္ဆိုျပီး
ေစာင့္လုိက္ရျပန္တယ္။
ခုေတာ့ နစ္သစ္ကူး
ေလးလည္းျဖစ္ေန၊ ကြ်န္ေတာ္ဆိုတဲ့
လူကုိယ္တိုင္၌ၾကီးကလည္း လမ္းစေတြ
ေပ်ာက္တစ္ထက္ေပ်ာက္ေန
ဆုိေတာ့ ဒီစာအုပ္ေလးကို
ဖတ္ကိုဖတ္ျပီဗ်ာ။
အင္း….၂၀၀၄
ခုနစ္ကတညး္က ကြ်န္ေတာ္စသိခဲ့တဲ့
စာအုပ္ေလးဟာ ၂၀၁၂ မွာမွ
ကြ်န္ေတာ္ဖတ္ရပါေတာ့တယ္။
အား..ေနအံုး…မွန္းစမ္း…ၾကည့္ရေအာင္…မူရင္းစာအုပ္ထုတ္ေ၀တာ
..၂၀၀၄ခုနစ္ေတာင္
မဟုတ္ေလာက္ဘူး။ ၾကည့္လိုက္စမ္းအံုးမယ္။၂၀၀၂
တဲ့…။
အိုင္းယား!!
…..ဒါဆို ကြ်န္ေတာ္ ဆယ္နစ္ၾကာမွ
ဖတ္ရ တာေပါ့။
0 Comments:
Subscribe to:
Post Comments (Atom)