"မလဲလိုပါ"
ကြ်န္ပ္၏
အမွတ္တရမ်ားကို ..အလွတရားမ်ားႏွင့္မလဲလိုပါ။
အလွတရားမ်ားမွာ…အလွတရားဆိုသည့္အတိုင္း..
အေရာင္အေသြးစံုလင္စြာႏွင့္ပင္…လွပေနၾကပါသည္။
ကြ်ႏ္ုပ္၏
အမွတ္တရမွာမူ …
အလွတရားေလာက္ေတာ့…လွပမူ
့မရွိေတာ့ေပ။
သို
့ေသာ္ ကြ်ႏ္ုပ္သည္….အမွတ္တရကိုသာ…
ျမတ္နိုးေနမိေပသည္။
အမွတ္တရႏွင့္ကြ်န္ပ္တြင္…အမွတ္တရမ်ားစြာရွိပါသည္။
အမွတ္တရတို
့ဟူသည္….အတိတ္ကာလႏွင့္ဆိုင္ေသာ…
ေဟာင္းႏြမ္းေဆြးေျမ့တတ္သည့္သေဘာ
ေဆာင္ေသာ္လည္း….
ကြ်န္ပ္အတြက္မူ….အျမဲပင္…လတ္ဆတ္ေနဆဲျဖစ္သည္။
ၾကည္နူးေသာ..အမွတ္တရ…
စိတ္ဆိုးေသာ
..အမွတ္တရ…
ငိုေၾကြးေသာ..အမွတ္တရ…
ေပ်ာ္ရႊင္ေသာ…အမွတ္တရ…
ရန္ျဖစ္ေသာ…အမွတ္တရ….
စသည္ေသာ….အမွတ္တရ..ေပါင္းမ်ားစြာ..တို
့သည္။
ကြ်ႏ္ုပ္အတြက္…အျမဲပင္…လတ္ဆတ္ေနျမဲျဖစ္သည္။
အမွတ္တရသည္..အလွတရားႏွင့္
ယွဥ္မိေသာအခါ….
အျမဲပင္…အားငယ္တတ္ျပီး….
အလွတရားအေပၚ၌
ကြ်ႏ္ုပ္ မိန္းမူးေပ်ာ္၀င္မိျပီး…
၎အား..ေမ့ေလ်ာ့သြားမည္ကို…
အျမဲ…စိုးရိမ္ေနတတ္သည္။
ထို
့ေၾကာင့္ ကြ်ႏ္ုပ္ေျပာလိုသည္မွာ….
အမွတ္တရႏွင့္…အလွတရားကို
မလဲလိုပါ။
ရွင္မႆဲခရစ္၀င္က်မ္း အခန္းၾကီး (၂၄) မွာ တပည့္ေတာ္ေတြက.. သခင္ေယရွု ကိုေမးၾကတယ္။
ဒီကမၻာၾကီးရဲ
့အဆံုးသတ္ နိမိတ္လကၡဏာေတြက ဘယ္လိုလည္းတဲ့။
ဘာေတြ
ဘာေတြ ျဖစ္လာခဲ့ရင္ေတာ့…မင္းတို ့ေတြ ..အဲ့ဒါ..ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ေရာက္ေတာ့မယ္ဆိုတာ..သိၾကလို
့..
သခင္ေယရွုက
ျပန္ေျဖထားတယ္။
ေနာက္ဆံုးေသာ..ကာလဟာ.တကယ္ပဲ
ေရာက္လာေနျပီလား..။
ဂ်ာနယ္တစ္ေစာင္အတြင္းမွာပဲ….စာမ်က္ႏွာ..တစ္ခုမွာ…
ကမၻာ့
ဘယ္ေနရာမွာ…မိုးေတြၾကီးျပီးေရေတြလွ်ံေနတယ္တဲ့
အဲ့ဂ်ာနယ္ရဲ
့.ေနာက္စာမ်က္နာတစ္ခုမွာေတာ့…
ကမၻာ့ ဘယ္ေနရာမွာ..မိုးေတြေခါင္လို ့လြန္ေတြေတာင္ဆြဲေနရတယ္တဲ့..။
ကမၻာ့အရပ္ရပ္က..စစ္ပြဲ
စစ္မက္ သတင္းေတြကေတာ့…ေျပာစရာကို မလိုပါဘူး။
ေန
့စဥ္ကို ၾကားေနရေတာ့ သိပ္ေတာင္ မထူးဆန္းေတာ့သလို။
အရင္က
ျမန္မာ နိင္ငံ သိပ္ကို ေအးခ်မ္းတယ္။
သဘာ၀ေဘးဒဏ္ရွားတယ္။
စစ္ပြဲ စစ္မက္…ဆူပူလွုပ္ရွားမူ ့နည္းတယ္။
အခု..ဒီမိုကေရစီ
လို ့ေျပာၾကတဲ့ဟာၾကီး..ရလာတဲ့ေနာက္ပိုင္း….ျမန္မာ နိင္ငံမွာ…ေတာ္ေတာ္ေလး..ဆူညံမူ ့ေတြ
ျဖစ္လာတယ္.။
ဟိုမွာ
ဆႏၵျပ ရတာနဲ ့. ဒီမွာသပိတ္ေမွာက္ရတာနဲ ့..။
ကခ်င္ျပည္နယ္မွာ..စစ္ပြဲ
ျဖစ္ေနတာ..တစ္နစ္ေက်ာ္ၾကာခဲ့ျပီ။
ရခိုင္အေရး..ထပ္ျဖစ္ခဲ့တယ္။
အခု
သဘာ၀ေဘးဒဏ္ေတြ..နည္းနည္း စျဖစ္လာတယ္။
အိမ္ေတြ
ျပိဳ၊ လူေတြ ေသတဲ့…ငလ်င္လွဳပ္ခတ္မူ ့မ်ိဳးၾကားလာရတယ္။
အရင္က..ဒါေတြဟာ…ေခတ္မွီၾကတဲ့…သူမ်ားတိုင္းျပည္ေတြမွာပဲ
ျဖစ္ၾကတယ္လို ့ၾကားဖူးတာမ်ိဳး။
နိင္ငံတကာ
သတင္းမ်ိဳးအျဖစ္သာ ဖတ္ရတာမ်ိဳး။
ဘယ္မွာ..ငလ်င္လွုပ္လို
့တဲ့..ဘယ္မွာ..ဆူနာမီျဖစ္လို ့တဲ့..။ ဘယ္မွာ.. ေလမုန္တိုင္းတိုက္လို ့တဲ့။
ဘယ္မွာ.
ေရၾကီးလို ့တဲ့။ ဘယ္မွာ ဘာေတြ ေပါက္ကြဲ လို ့တဲ့။ ဘယ္မွာ..ဘာေရာဂါေတြ ကူးစက္ပ်ံ ့ႏွံ
့လို ့တဲ့..။
ခု
ကိုယ့္ဆီေရာက္လာျပီ။ က်ဳပ္တို ့လည္း..တိုးတက္ေခတ္မွီလာလို ့ေပပဲလား။
Voice
recorder တို ့Movie recorder တို ့လို ……Mind recorder ဆိုတာကို သိပၸံပညာရွင္တစ္ေယာက္ေယာက္က
တီထြင္ေပးရင္ေကာင္းမယ္ဗ်ာ။
မနက္အလုပ္သြားခ်ိန္
ညေနအလုပ္ျပန္လာခ်ိန္ေတြမွာ လမ္းေပၚဆိုင္ကယ္စီးရင္းေတြးလာတဲ့ အေတြးေတြ…အားလံုးကို..အဲ့ဒီ…Mind
recorder ေလးနဲ ့Record
လုပ္ခ်င္လို ့ပါ။
Mind
recorder ေလးကို ဖြင့္မယ္ဗ်ာ။
record ခလုပ္နိပ္ထားျပီး..ဆိုင္ကယ္ေမာင္း…။ ေတြးစမ္း..ၾကိဳက္သေလာက္..။
ေရးခ်င္တဲ့
ဇာတ္လမ္းဇာတ္ကြက္ေလးေတြ..ေတြး။
ေရးခ်င္တဲ့
သီခ်င္းစာသားေတြ..ေတြး။
ေရးခ်င္တဲ့…ကဗ်ာစာသားေလးေတြ…ေတြး။
ေရးခ်င္တဲ့…ဒသနအျမင္ေလးေတြ…ေတြး။
ေရးခ်င္တဲ့…အျဖစ္အပ်က္ေလးေတြ…ေတြး။
ေဟာ….Recorder
ေလးက…ကိုယ့္ အေတြးေလးေတြကို ဖမ္းယူထားေပးမွာပဲ။
voice recorder နဲ ့အသံကို ဖမ္းယူထားသလိုမ်ိဳးေပါ့။
ကိုယ့္
အိမ္ျပန္ေရာက္ျပီး…ည..ကိုယ္အားလို ့..စာေရးေတာ့မယ္ဆိုမွ
ခုနင့္က Mind recorder ေလးျပန္ဖြင့္ျပီး…ကိုယ္
ဖမ္းယူထားတဲ့
ကိုယ့္အေတြးေလးေတြကို
ျပန္ယူ….ၾကည့္….ေရး….ေပါ့ဗ်ာ။
အဲ့လိုဆို…ေတာ္ေတာ္
အဆင္ေျပမယ္ဗ်။ ခုေတာ့..အဲ့ဒီစက္က မရွိေတာ့..။
မနက္ဆိုလည္း.. အလုပ္သြားရင္..ေတြးတာပဲ…ေတြးတာေတာ့..။
ညေန
အလုပ္ျပန္လည္းေတြးတာပဲ…။..အဲ့လို ဇတ္လမ္းမ်ိဳးေတာ့ေရးအံုးမွ..
အဲ့ဒီ ဒသနေလးေတာ့ ခ်ျပအံုးမွတို
့ဘာတို ့ညာတို ့ေပါ့ေလ။
ဆုိင္ကယ္ေမာင္းရင္းေတာ့
ေတြးလာတာပဲ..။
ေဟာ..အိမ္ေရာက္ရင္..ကိုယ္အားရင္..ၾကေတာ့..ေမ့သြားျပီ...။ မေမ့ရင္ေတာင္...။
အဲ့ဒီ..လမ္းေပၚမွာ…ေတြးေနတုန္းကေလာက္…
လွပတဲ့
အေတြးမ်ိဳး လွပတဲ့ စာသားမ်ိဳး တင္းျပည့္ၾကပ္ျပည့္ မရေတာ့တာမ်ိဳးေပါ့။
အင္း…အဲ့စက္ေလးသာရွိလို
့ကေတာ့…စာေရးဆရာတို ့..ကဗ်ာဆရာတို ့..အတြက္ကေတာ့ အဆင္ေျပမယ္ဗ်.။ ..အဓိက ကေတာ့..အေတြးနဲ
့အလုပ္လုပ္ၾကတဲ့သူေတြေပါ့.။
ေခါင္းနဲ ့အလုပ္လုပ္တဲ့သူေတြအတြက္ေပါ့ေလ။
ဒါေပမယ့္..ကြ်န္ေတာ္ေျပာတာကမွ
ေနာက္က်ေနတာမ်ိဳးလည္းျဖစ္ေနမွာပါေလ။ ခုေခတ္ကေျပာလို ့ရတာမဟုတ္ဘူး။ သိပၸံပညာေတြက သိပ္ကို
အဆင့္ျမင့္လြန္းေနတဲ့
ေခတ္ဆိုေတာ့…အဲ့လိုစက္မ်ိဳးရွိျပီးျဖစ္ရင္လည္း ျဖစ္ေနနိင္ပါတယ္ေလ။
ရွိရင္လည္း လက္တို
့ၾကပါအံုး။ေစ်းေတာ့
အေတာ္ၾကီးမွာေနာ္..။
ရွိလည္း… မ၀ယ္နိင္ေလာက္ပါဘူးေလ.။
အဲ့ေတာ့ကာ….ဒီလိုပဲ…အေတြးေတြက..ေပၚလာလိုက္..ေမ့သြားလိုက္…။
ေနာက္တစ္ခါ
အေတြးေလး ျပန္ေပၚအလာကို ေစာင့္ေနလိုက္…ေပၚလာတုန္းကို
ခုလို…အမိအရေလး..ေကာက္ျပီးေရးလုိက္္….နဲ
့ပဲ….သဘာ၀က်က်…ျဖတ္သန္းတာေကာင္းပါတယ္ေလ။
ခုလည္းေစာင့္ေနတာပါပဲ…။
ခုနင့္ကတင္…ေရးတင္လိုက္တဲ့..ပို
့စ္မွာေျပာခဲ့သလိုပဲ….ခု ဆယ့္နစ္နာရီေက်ာ္ျပီျဖစ္တဲ့ အတြက္..
ကြန္နက္ရွင္
အသကုန္….ေကာင္းေနပါျပီ..။
27.108
MB ရွိတဲ့ .exe ဖိုင္တစ္ဖိုင္ကို ေဒါင္းေနပါတယ္။
ေဒါင္းတာကို..ေစာင့္ရင္း..ဒီစာကိုေရးေနတာပါ။
ေရးတယ္ဆိုတာထက္…စိတ္ထဲရွိတာ
ေလွ်ာက္ေရးေနတယ္ေျပာရင္ပိုေကာင္းမယ္ထင္ပါတယ္။
ခုတေလာ..ကြ်န္ေတာ္…web development, web
design ေတြနဲ ့ပတ္သက္လို ့အရူးထေနပါတယ္။
အစကေတာ့..ကိုယ္နဲ
့မဆိုင္ပါဘူးလို ့ပစ္ထားတဲ့… ပညာရပ္တစ္ခုေပါ့ဗ်ာ။
အင္း…ဒါေပမယ့္...မေမွ်ာ္လင့္တဲ့
အေၾကာင္းတစ္ခု ဖန္လာျပီး..။ ခုေတာ့..ေခါင္းထဲမွာ..
HTML
, CSS , aspx , php , dreamwaver , wampserver, Microsoft expression web 2 ,
စတာေတြပဲ..လြမ္းမိုးေနပါေတာ့တယ္။
ခုနကေျပာတဲ့…html,css
,aspx, php.ဆိုတာေတြေၾကာင့္..အထင္ေတာ့ မၾကီးပါနဲ ့ဗ်ာ။
ကြ်န္ေတာ္က…Computer
သမားလည္းမဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္..ခုေျပာခ်င္တာေလးက…
အရင္ကအေတာ္မုန္းခဲ့တဲ့
အရာေလးတစ္ခုကို ..ခုခါမွာမွျပန္ျပီးေက်းဇူးတင္မိတဲ့ အျဖစ္ကိုပါ။
ဒီလိုဗ်
ေက်ာင္းတုန္းက B-tech ပထမနစ္မွာ မိုင္နာအေနနဲ
့.. computer science ကို ကြ်န္ေတာ္တို ့သင္ရဖူးတယ္ဗ်။
C++
ကုိပဲသင္ေနသလား။ java ေတြပဲသင္ေနသလား။ aspx
ေတြပဲသင္ေနသလားကို မသိခဲ့ပါဘူး။
ရွပ္
အင္ကလု ( # { ) ဆိုျပီး စစေရး ရတာေတာ့ မွတ္မိေသးတယ္။
If
တို ့ looping တို ့class တို ့.ဘာတုိ ့ညာတို ့…ရွုပ္ေနတာပဲ။
ဘယ့္နဲ
့ကြာလို ့.. ငါတို ့နဲ ့ဘာမွ ဆိုင္တာလည္း မဟုတ္ပဲနဲ ့လို ့။
အဲ့တုန္းက..အေတာ္ေလး
ျမည္တြန္းေတာက္တီး ခဲ့တာေပါ့။
စာရြက္ေပၚမွာ
ကုိယ္ေရးေနတဲ့ဟာက…ပရိုဂရမ္းမင္း…ေတြလို ့ေတာ့ ေျပာၾကတာပဲလို ့..။
ကြန္ျပဴတာနဲ
့ဆိုင္တာတဲ့..လို ့..။ ဆိုတာေတြေလာက္ပဲသိတယ္။
ဒါေပမယ့္..ကြန္ျပဴတာထဲ..ထည့္လိုက္ရင္..အသက္ပဲရွင္လာသလား..။
ထပဲ…ကျပသလား။
ဘာေဆာ့၀ဲနဲ
့..ဘယ္ထဲမွာ..ဘယ္လိုအလုပ္လုပ္ရတယ္မွန္းလည္း မသိခဲ့ပါဘူး။
ကြန္ျပဴတာရဲ
့အသက္လို ့ေခၚတဲ့..အဲ့ဒီ ကြန္ျပဴတာ ဘာသာစကားေတြကို..
ကြန္ျပဴတာေတာင္
မျမင္ဖူးလုိက္ရပဲ.. ကြန္ျပဴတာပရုိဂရမ္ေတြကို..
စာရြက္ေပၚတင္ ေရးဆဲြခဲ့ရဖူးပါတယ္ဗ်ာ။
အဲ့လို
အဲ့လို အေျခခံေကာင္းေတြေၾကာင့္…ကြ်န္ေတာ့မွာ..ခု..မေမွ်ာ္လင့္ပဲ..အဲ့ဒီ ပရိုဂရမ္ေတြနဲ
့ရင္ဆုိင္ၾကံဳေတြ ့လာတဲ့
အခါၾကေတာ့…အမယ္…မဆိုးဘူးဗ်..။
စိတ္ထဲမွာ.ရင္းနီးေနသေယာင္ ခံစားရတယ္။ ငယ္ခ်စ္ၾကီးျပန္ေတြ ့လိုက္ရသလိုပဲ။
Html
code တို ့ ဘာကုဒ္ တို ့ညာကုဒ္တို ့ေတြျမင္ေတာ့..ေဂ်ာေလးေတြ ၾကည့္တတ္တာေပါ့ေနာ္.။ ေက်ာင္းတုန္းကလည္း…
ဒီတိုင္း
ေဂ်ာေတြေလာက္ပဲ အဓိကထား ၾကည့္ခဲ့တာဆုိေတာ့..။ စာေျပာပါတယ္။ သိပ္ေတာ့ မေၾကာက္ေပဘူးေပါ့ေလ။
(ေဘာပင္ရယ္
စာရြက္ရယ္ပဲနဲ ့ေတာင္…ေရးနိင္ခဲ့ေသးတာပဲေနာ့..ပရိုဂရမ္ေတြကို..)
ခုေတာ့..ေတာ္ေသးတာေပါ့..အဲ့တုန္းက
ဘာမဆုိင္ညာမဆိုင္…ဘုမသိဘမသိ
စိတ္ပါပါ မပါပါ စာေမးပဲြေအာင္ရင္ ျပီးေရာဆိုျပီး
နာယူမွတ္သားေလ့က်က္ခဲ့ဖူးလို
့…ခုေတာ့..အနည္းငယ္ အဆင္ေျပေနသား..။
ဘာသင္တန္းရယ္လို
့မွ..မတက္ေတာ့..နည္းနည္းေတာ့ၾကာတာေပါ့.. …ဟုိ္ website ထဲဖတ္လိုက္..ဟုိဟာေဒါင္းလိုက္..
ဒီဟာေဒါင္းလုိက္နဲ
့…တိုင္ပတ္ေနတုန္းပါပဲ။
Subscribe to:
Posts (Atom)